Rzutem na taśmę zdążyłem w lutym (dwudziestego dziewiątego
) napisać o Winterreise. Następnego dnia zaczął się marzec i jak na zawołanie przywaliło słońce. Schubertowskie klimaty odeszły w zapomnienie, zapachniało... bo ja wiem... Vivaldim? Czemu nie. A dziś dodatkowo jest rocznica urodzin Rudego Księdza, to może niech on właśnie będzie bohaterem pozytywnym tego postu?
Jak pada nazwisko
Vivaldi to od razu myślimy o
Czterech porach roku. Pewnie nie tylko dlatego, że to najpopularniejsze dzieło tego kompozytora, ale dlatego, że to prawdopodobnie najpopularniejszy "tytuł" muzyki klasycznej w ogóle. Znają go niemal wszyscy, a jak nie - to i tak znają pochodzące zeń melodie. Bo można je spotkać wszędzie, jako dzwonki w smartfonach i tło dźwiękowe w reklamach także.
Co ciekawe, sam Antonio Vivaldi skomponował ponad 460 koncertów na instrumenty solowe, a te cztery najbardziej znane o których tu mowa nie stanowiły w zasadzie samodzielnego dzieła, tylko wchodziły w skład szerszego, składającego się w sumie z dwunastu koncertów (op.8) cyklu pod tytułem
Il cimento dell’armonia e dell’inventione (Spór między harmonią a wyobraźnią). To tyle tytułem szkolnej czytanki, no ale po trzystu latach wypada przypomnieć podstawowe fakty
.
Nagrań tych koncertów jest ponad dwieście, a że to stan sprzed kilku lat, to może i już bliżej trzystu - ktoś pewnie to liczy. Na początku wpadały w moje ręce wersje przypadkowe, w sensie kupione przypadkiem, a nie nagrane przez przypadkowych skrzypków. Nic z tych rzeczy. Wspomnę tu chociażby interpretację wspaniałej
Anne-Sophie Mutter, czy z naszego podwórka -
Roberta Kabary. Jednak jestem trochę ciekawski, zacząłem szukać "świadomie" wybranych wykonań. Kiedyś w czasie dyskusji na jednym z forów internetowych kolega Wojtek Pszoniak, który przesłuchał więcej nagrań Vivaldiego niż ja zjadłem kotletów, polecił mocno wersję
Fabio Biondiego i Europa Galante. Ta interpretacja spotkała się ze sporym uznaniem innych kolegów. Najpierw pożyczyłem tą płytę, po jakimś czasie kupiłem. No i co mogę powiedzieć. Ogień tam jest, bez dwóch zdań. Jednak wersja ta moją ulubioną nie została. Rozumiem, że może się bardzo podobać, ale nie mnie. Coś mnie tam gryzie. Jakby w tej materii brakowało substancji. No co zrobić - przy takim wyborze każdy może mieć swoją najlepszą wersję tych koncertów, bo każdy ma swój gust. Na szczęście więc i ja znalazłem swoją najulubieńszą interpretację Czterech pór roku. I to bez dwóch zdań najulubieńszą. Idealne wyważanie, subtelność i zwiewność, koloryt dynamiczny i wyrafinowanie. A wszystko połączone głęboką myślą. Prawdę powiedziawszy po przyjęciu wczoraj podwójnej dawki Biondiego, gdy zacząłem odczuwać lekkie rozdrażnienie, sięgnąłem dla uspokojenia właśnie po Tą wersję. A Ta wersja to interpretacja
Adriana Chandlera i
La Serenissima. Dla mnie wszystko tu jest na swoim miejscu, jednocześnie jest ciekawie i oryginalnie - ani sekundy nudy. Dodatkowo na płycie mamy jeszcze cztery bardzo smakowite koncerty: dwa fagotowe i dwa na trzystrunowe skrzypce (tromba marina). Muzyczna uczta.
